Reconnet

Znajomy z Rydna podesłał mi bardzo ciekawy link: http://www.plosone.org/article/info:doi ... ne.0042213

Ktoś tak próbował?

Jeszcze bardziej interesująca jest bibliografia do tego artykułu!

Dzięki Wilsonie za ten link.

Przytłaczająca większość informacji w tym artykule jest znana każdemu survivalowcowi, który bawił się łukiem ogniowym. Dziwię się, że dla fachowców od archeologii jest to taka rewelacja. Tak przynajmniej wynika z tego artykułu.

Mnie ciekawi oczywiście to, o czym autorzy pracy nie piszą, a właściwie piszą bardzo oględnie.
Jakich hubek i w jaki sposób używano do tego świdra.
Podejrzewam, że rozdrobnioną hubkę w niewielkiej ilości wsypywano do otworu. Tylko czy najpierw kręcono szybko wiertłem aby otrzymać wysoką temperaturę, a następnie wrzucano trochę hubki i dalej kręcono, czy też od samego początku w otworze była już hubka.
Bo rowki przy otworach logicznie wskazują, że hubka była umieszczana w otworze.

Jako hubki używano rozdrobnionego drewna z drzew, a raczej krzewów, czy tez może uschniętych łodyg i liści? Bo w klimatach bardzo suchych o próchno raczej ciężko.

Skłaniam się raczej ku temu, że skoro zestaw do niecenia ognia zrobili z gliny, to z drewnem było u nich krucho. Mogli więc jako hubki używać uschniętych łodyg i liści, lub może od razu używali wysuszonego łajna.

Kurcze, fajnie byłoby przetestować taki zestaw.

StaszeK, Sądzę że z równym powodzeniem wzorem Innuitów mogliby stosować świder z kości.

Innuici używali świdrów kościanych z drewnianymi bitami.

StaszeK, Jestem pewien, że i wtedy byli spece co w temacie radzili sobie bez problemów. Począwszy od gniazd gryzoni i ptaków poprzez szmaty do wysuszonych gówienek i roślinne kwiatostany etc. Widziałeś na fotach jak wygląda kwitnąca pustynia Negev? Suchego zielska jest tam dostatek więc z hubkami i rozpałką problemu nie było.